Op naar huis

Het laatste reisverslag vanuit Suriname alweer, wat gaat de tijd toch snel. Afgelopen weken stonden in het teken van afronding. Nog een laatste keer veldwerk, de laatste dingen controleren en verder alvast beginnen aan het verwerken van alle verzamelde data. Maar om alles hier goed af te kunnen ronden moest ik eerst nog even zorgen dat ik hier nog twee weken mocht blijven in plaats van illegaal rond te lopen (gezien mijn visum slechts geldig was tot 18 augustus). In principe maakt dat niet zo veel uit hier, maar als ik straks het vliegtuig in wil bestaat de kans dat ik word tegengehouden door de douane. Volgens de verhuurder, die iemand van de douane kent, zou het wel opgelost kunnen worden, maar ik ben toch liever safe than sorry. Op naar Frans Guyana dus. Met de taxi naar Albina, met de boot naar de douane van Suriname, van daar naar de douane van Frans Guyana en vervolgens met die zelfde boot door naar Saint laurent om daar weer een taxi te pakken. Blijkt bij aankomst het Surinaamse consulaat dicht te zijn (ik dacht dat ik mijn toeristenkaart gewoon bij de douane kon kopen, maar het blijkt dat ik daarvoor bij het in het weekend gesloten consulaat moet zijn.) Dat betekend dus een hotel tot maandag, gelukkig wel met zwembad. Op maandag was het regelen van een nieuwe toeristenkaart zo geregeld, na wat autoritaire formaliteiten mocht ik door naar de boot. Het kostte wat moeite, maar vooruit: ik mag blijven.

Het is wel grappig om te zien dat je hier eigenlijk alles kunt doen wat je wil, zolang je maar de juiste mensen kent. Met wat vrienden bij de politie en de douane kom je al een heel eind. Dan nog een klusjesman, een taxichauffeur, een winkeleigenaar en een tuinder en je hoeft je nergens meer druk om te maken. Grappig om te zien, maar niet echt constructief voor het land zelf. En zoals het gaat met alledaagse dingen gaat ook met de belangrijkere dingen. Iedereen doet hier maar wat, alles mag en alles kan. Afval wordt het raam van de auto uitgegooid, auto’s draaien altijd (ook zonder bestuurder), huisdieren worden behandeld als beesten, beschermde dieren worden opgejaagd en opgegeten en ga zo maar door. De regels zijn er wel, maar niemand leeft er naar. Pijnlijk om mee te maken als bioloog in hart en nieren.

Eigenlijk is het heel gek, want met name in het binnenland merken ze de gevolgen van klimaatverandering al. Dit jaar was de regentijd kort en droog, waardoor onder andere de rijstoogsten mislukt zijn. Wat dus betekend dat er weinig tot geen eten is (de beheerster van ons verblijf in Abenaston at rijst met water, want er waren geen groenten en de vissen wilden niet bijten). Daarnaast zorgt de weinige regen er in de stad voor dat de stroomvoorziening hapert vanwege de lage waterstand in het stuwmeer. Maar toch wordt er geen link gelegd naar het veranderende klimaat en dat men misschien wat milieuvriendelijker moet gaan leven. Gelukkig heb ik bijgedragen aan een verbetering van het inzicht in de lokale biodiversiteit en koolstofopslag van het bos hier, zodat misschien de bewustwording over de waarde ervan weer een stapje dichterbij is gekomen.

Ik heb veel mensen ontmoet, veel dingen meegemaakt en een hele hoop geleerd. Ik ben Suriname gaan waarderen, maar Nederland misschien nog wel meer. Kou, groenten, regelmaat, een betrouwbaar stroomnet en een milieuvriendelijke omgeving zijn toch wel dingen die ik gemist heb. Nog een nachtje slapen en dan stap ik weer in het vliegtuig, op weg naar huis. Om vervolgens na een weekendje rust te beginnen aan het nieuwe collegejaar en het uitwerken van al het werk wat ik hier gedaan heb. Want dan begint het echte onderzoek eigenlijk pas!

En ohja, de vakantie die ik tussendoor heb gehad was super. Veel gezien, veel gedaan. De trips hier zijn wel wat prijzig, maar het is zeker de moeite waard!